Ten największy kompleks bagienny w województwie małopolskim znajduje się w przeważającej części w Szarowie na terenie zachodniej części Puszczy Niepołomickiej. Powstał on na skutek słabego odpływu wód z zagłębienia powierzchni starszej terasy Wisły – Raby.
Występują tu unikalne zarośla łozowe, będące ostoją licznych gatunków zwierząt i ptactwa wodnego. Największą osobliwością tego terenu jest najdalej na południe wysunięte w Europie środkowej stanowisko reliktowej brzozy niskiej. Można tu spotkać roślinność bagienną oraz mokre łąki. Zachowały się tu pyłki roślinności tundrowej sprzed 8-7 tys. lat z okresu klimatu chłodnego (polodowcowego). Na skutek usuwania czynnych procesów torfotwórczych wyginęło tu wiele gatunków roślin, tj. skalnica torfowiskowa, widłak torfowy, rosiczka okrągłolistna.
Eksploatację torfu prowadzono tutaj już od 1886r. Zapoczątkował ją Stanisław Żeleński. Żeleńscy w tym czasie byli właścicielami znacznej części Szarowa. Na początku XX wieku znajdowała się tutaj kopalnia torfu zatrudniająca około 60 osób. W Szarowie Żeleńscy założyli fabrykę czerni lakierniczej czyli farby. Torf wykorzystywany był jako materiał opałowy, a od lat 60-tych również do produkcji czerni torfowej (używanej jako naturalny barwnik do farb i lakierów) oraz sadzy. Jego intensywna eksploatacja spowodowała wybranie wierzchniej części złoża. Obecnie torf nie jest już tutaj przemysłowo eksploatowany. Zachowały się jednak ślady jego dawnego wydobywania.
Torfowiska, wskutek odsłonięcia oraz zmeliorowania, uległy znacznemu przesuszeniu i miejscami przybrały strukturę pylastą. Do przesuszenia pokładów przyczyniło się też obniżenie poziomu wód gruntowych. Innym zagrożeniem dla torfowiska jest jego samozapalanie się lub pożary spowodowane wypalaniem kęp turzyc lub zarośli. W ciągu ostatnich 96 lat, jak stwierdzono, nie nastąpiło przyrastanie torfu i szacuje się, że w ciągu najbliższych
100 lat torfowisko ulegnie całkowitemu zanikowi.
Wielkie Błoto zajmuje powierzchnię 265 ha, poziom torfu kształtuje się na poziomie 1,5-4 m.
